پيامبر گرامي اسلام(ص) فرمودند: خداوند نعمتي بهتر از عقل به بندگان خود عطا نفرموده است و هيچ پيغمبري را مبعوث نکرد مگر اين که عقلش از مجموع عقول مردمش بيشتر بود. (کافي، ج۱، ص۱۲)

همچنين رسول گرامي اسلام(ص) مي فرمايند: خداوند متعال عقل را از نوري که در گنجينه خود داشت و هيچ پيغمبر مرسل و فرشته مقربي به آن دسترسي نداشت، آفريد. سپس دانش را جان آن و فهم را روان آن و پارسايي را سرش و شرم را دو چشمش و حکمت را زبانش و مهرباني را همتش و دلسوزي را قلب آن قرار داد. سپس به وسيله چند چيز که يقين، ايمان، راستي، متانت، اخلاص، مدارا، بخشش، قناعت و فرمانبرداري که به منزله امعاء و احشاء آن هستند، تقويت کرد. سپس به او فرمود: عقب برو! عقب رفت بعد فرمود: جلو بيا! جلو آمد. بعد فرمود سخن بگو، گفت: ستايش مخصوص پروردگاري است که نه ضدي دارد و نه همتايي، نه شبيهي و نه همسري و نه هم شاني و نه نظيري. آن که همه چيز در برابر بزرگي اش سر تعظيم فرود آورده است. سپس خداي متعال فرمود: به عزت و جلالم سوگند، آفريده اي را بهتر و فرمانبردارتر و والاتر و شريف تر و گرامي تر از تو نيافريدم، به وسيله تو به يگانگي شناخته و پرستيده شدم و به وسيله تو خوانده شدم و به وسيله تو محل اميد (مردم ) باشم و به واسطه تو از من بترسند و بر حذر باشند و پاداش و کيفر نيز به دليل وجود تو مي باشد. عقل از اين سخنان کرنش کرد و به سجده افتاد و سجده اش هزار سال طول کشيد آن گاه خداي تبارک و تعالي فرمود: سرت را بلند کن و از من بخواه تا به تو بدهم. شفاعت کن تا پذيرفته شود. عقل سر برداشت و گفت: از تو مي خواهم که شفاعت مرا درباره هر عاقلي بپذيري. خداوند به فرشتگان فرمود: شاهد باشيد من شفاعت او را درباره هر کس که خرد را به او داده ام، خواهم پذيرفت. (مشکات الانوار في غرر الاخبار)